คนผ่านไปสามารถมองเห็นเราแต่คนแปลกหน้าคนนี้

คนผ่านไปผ่านมาในสถานีรถไฟต่างมองเห็นเรา แต่ไม่มีใครหยุด
ยกเว้น “เขา” — คนแปลกหน้าที่มองมาราวกับรู้จักกันมานาน

ฉันยืนอยู่ตรงชานชาลาทุกวันเวลาเดิม เขาก็เช่นกัน
ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม มีแค่แววตาเงียบ ๆ ที่เหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง

วันหนึ่ง เขาเดินเข้ามา ถามเพียงว่า
“คุณรออะไรอยู่…หรือกำลังหนีอะไรบางอย่าง?”

ฉันนิ่ง แล้วเขาก็จากไปพร้อมรถไฟขบวนนั้น
แต่ในใจฉันกลับรู้คำตอบ…แล้วเดินออกจากสถานีครั้งแรกในรอบหลายเดือน